Berkelhoeve, staat er op de gevel van de markante stolpboerderij van de familie Vollebregt in Westbeemster. De naam verwijst naar het Zuid-Hollandse Berkel, waar opa Jan Vollebregt vandaan komt. In 1977 verruilde hij de drukte van de Randstad voor de ruimte van de Beemster en kocht daar het bedrijf dat nu door de tweede en derde generatie Vollebregt wordt gerund.
Voor de kleinzonen Sjors en Jannes is het altijd vanzelfsprekend geweest om in het akkerbouwbedrijf te werken. ‘We hebben nooit anders gedaan’, zegt Jannes. ‘Als we uit school kwamen, of in de weekends en vakanties, elk vrij uurtje werkten we mee. Nu we allebei onze hbo-opleiding agrarisch ondernemerschap hebben afgerond, maken we officieel deel uit van de firma. Opa is inmiddels uit het bedrijf, maar hij woont hiernaast.’ Nog steeds talen Sjors en Jannes niet naar vrije tijd. ‘In de zomermaanden is er altijd minder te doen’, zegt Jannes. ‘Dan moet het gewas gewoon groeien. Dan gaan we ergens anders werken, bij een loonbedrijf bijvoorbeeld. Eén dag niks doen is lang genoeg.’
Het familiebedrijf is 85 hectare groot en teelt spruiten, aardappelen, uien, tarwe en graszaad. De spruiten – bestemd voor Oxin Growers – zijn hun hoofdproduct. ‘Tarwe en graszaad verbouwen we om de bodem op peil te houden’, legt Sjors uit. ‘Als je de akkers continu zou gebruiken voor spruiten, uien of aardappelen put je de bodem uit. Tarwe en graszaad zijn minder intensieve gewassen.’ In de toekomst zouden ze wel willen uitbreiden. Sjors: ‘Het zou mooi zijn als je het jaar rond op je eigen bedrijf kan werken. Dat kan voor een deel gerealiseerd worden door wat te groeien in areaal.’
Zitten vader en zoons een beetje op één lijn of zijn er regelmatig meningsverschillen en discussies? ‘Valt reuze mee’, lacht Sjors. ‘Over sommige dingen hebben we soms wel een andere mening.’ Jannes noemt als voorbeeld: ‘Wij kiezen iets bewuster voor duurzaam bodembeheer. Als de tarwe van het land komt blijft er altijd veel stro achter. Mijn vader perst dat tot balen en voert het af. Wij kiezen er liever voor om het stro te verhakselen en op het land te laten, als voedingsstof voor de grond. We willen tenslotte over 30 jaar ook nog een goede opbrengst van het land hebben.’
